147. Nie mam sił

Hej.

Niby na wadze 46,4, a więc mniej i powinnam się cieszyć, to... smutno mi.
Cholernie mi smutno.

Wczoraj byłam na 18tce Adama i Asi. Adama nienawidzę.
To była jakaś dziwna 18tka. Byłam tam z moją przyj- Kaśką- 4 godziny i prawie nikt nie tanczył.
Za to rozmawiałam z takim Mikołajem. Powiedział, że Adam ze swą spółką specjalnie wybili szybę, a potem nie przyznawali się do winy, bo żal im było pieniędzy... moje wkurwienie wtedy osiągnęło szczytu. Wiadomo, co sobie pomyślałam- jakbym była wtedy chudsza, to by się nie stało. Nie mogę. Co za szczyt skurwysyństwa... i chcieli, bym to JA! ich przepraszała, a 2 tygodnie temu udawali, że nic się nie stało, że "nie zatańczysz ze mną? chcesz, bym się obraził na ciebie?". Co za chamy, nie wierzę, nie wierzę! Czym sobie na to zasłużyłam?! Tym, że wtedy tyyle ważyłam?! to był powód, by wybić szybę- specjalnie!- w drzwiach i unikać odpowiedzialności?! Na prawdę? Dobrze! Nie będę teraz jadła! Może w tej sposób nic podobnego już mi się nie przytrafi.
Legenda tamtego domku została przez nich zerwana, pozbawiono mnie czegoś tak... prywatnego.

Jedynym pozytywnym aspektem tej imprezy był Bartek. Na dzień dobry się do mnie uśmiechnął i przywitał, jeszcze w Krakowie. Potem zadzwonił, że poszłyśmy w złym kierunku- choć nie prosiłam o pomoc. Sam z siebie. Do mnie. A potem mnie na wpół jakby objął. Stał w drzwiach, ja chciałam wejść, ale gdy szłam, on patrzył się na mnie i gdy myślałam, że ustapi, on złapał mnie za pas tak, że moje piersi były w kierunku jego klatki piersiowej i mówił, że mam nie wychodzić, że Piotrek chce mi coś ważnego opowiedzieć. Myślałam, że mówili o czymś ważniejszym, bo Piotrek na moment zrobił minę "nie rób tego, nie marnuj!", ale ostatecznie jednak usiadłam z Kaśką i Piotrkiem i zaczął opowiadać historię chrześcijaństwa (xd).
Miło było "być" w jego "ramionach". Potem widziałam, że się zbierał, by podejść, ale nie zebrał się.

Siedziałam z Kaśką pod kominkiem i ona do mnie mówiła, że to nie chodzi o moją dietę, że ona też schudła - ale schudło jej ciało, nic się nie zmieniło, zaczęła mi perswadować, że nie chodzi o mą wagę, że chemia pomiędzy mną, a Bartkiem, była większa, gdy ważyłam więcej, więc czemu uważam, że chudnąc, będzie lepiej... BO BĘDZIE.
Potem zamówiłam taksówkę i wraz z takim Jarkiem, wróciliśmy do Krakowa (cała impreza była w karczmie za Krk).  Kasia spała u mnie i jeszcze długo gadałyśmy... mówiła racjonalnie, że moja "choroba"- nazwała tę chęć chudnięcia chorobą, haha!- jest bardzo mocna i nie rozumie, czemu przedstawiwszy racjonalne argumenty, ja je odpieram stwierdzeniem "nie, bo jak schudnę- to będzie lepiej!".... ech

A dziś ojciec mówił, że wyniósł z Cz. (nasze stare mieszkanie, w którym spędziłam najlepsze lata mojego życia) wszystkie prawie meble i zostały tylko 2 - taka witrynka (moja ulubiona!) i moje biurko... Wynisósł meble. Dowiedziałam się. Fakt dokonany, zaraz jedzie zmontować nowe. Miło. Tak, dokładnie. Dzięki, że w ogóle spytałeś. Gdy powiedziałam, że nie chcę o tym słuchać, spytałeś się, czemu. Och, serio, nie wiesz?! Nie wiesz, że Cz. to moja kraina szczęśliwa, szczęśliwego dzieciństwa, z miłością, MAMĄ, wspólnymi posiłkami, moim pięknym pokojem, zabawami z Mamą, wspólnymi nocami, Świętami, tajemnicą... Tak. Ograb mnie z tego, brutalniej jeszcze, to nie boli za nadto!

Domek na wsi- zepsuty, Cz.- ograbione. To, gdzie teraz mieszkam, nie moje, znienawidzone. Nie mam domu. Cudownie. Już żadnego.

Kupiłam pierwszą wizytę u Pani Ani (psycholog), bo pomyślałam sobie:
jeśli mam być, albo przynajmniej mieć szansę być, z Bartkiem, powinnam uleczyć swoje stare zmory.
Wczoraj Kaśka mówiła, że Bartek tak, leci na mnie, że mu się podobam, ale.. nic z tym nie robi. Kasia mówiła, że to jego wina, że to on jest ciotą, ale ja mam własną filozofię- jestem za gruba. Tak czy siak, nie zaprasza mnie nigdzie od roku i nasze relacje wyglądają "uśmiechnie się, zagadam pogadamy, dotknie, albo to, co na imprezie" Ale nic więcej. "Gdybyście mieli być razem- już byście byli".
To po co zdrowieć...? I z czego?!

Nie mam zamiaru jeść. Dobrze, że w czwartek wizyta u pani.

* Dla nieznających sytuacji z szybą. W marcu/kwietniu czy maju, zrobiłam imprezę w moim domku podkrakowskim. Wraz z częścią imprezujących wyszłam po alkohol (którego ostatecznie nie kupiliśmy), zostawiając 3 dziewczyny zgonujące pod okiem Adama i jego kolegów (jeden był trzeźwy). Wróciwszy, nie było szyby w drzwiach (w dwóch 2 drzwiach, nawet). Mówili, że to nie oni, ale że się poskładają (a ja się popłakałam- wtedy zawsze po % płakałam)... na trzeźwo, unikali już rozmowy o tym, udawali, że mnie nie ma, potrącali, olewali, to nie oni, oni niewinni... skurwysyny. Specjalnie wybili tą szybę, kurwa, skurwysyni!
[wtedy też Bartek, zobaczywszy mnie już z rozmazanym makijażem, powiedział, że to dziwne widzieć mnie w takim stanie. że myślał, że ja zawsze jestem uśmiechnięta i bez-problemowa. zapytałam się, czemu nie podszedł mnie pocieszyć. odpowiedział, że widząc, ile osób było przy mnie, nie chciał się narzucać. odpowiedziałam, że jego obecność najbardziej by mi pomogła i zamilkliśmy.]

A, no i dzięki za miłe komentarze. Tak, wiem, że powinnam pracować nad brzuchem i to robię.
I, choć wczoraj troche wypiłam na pusty żołądek, nie rzygałam :)