149. To make each day count

Wybaczcie, nie wejdę dziś na Wasze blogi, dziś wieczór zamuły.

Piszecie, że jest dupkiem, świnią... Właśnie nie jest. Jest jednym z najbardziej honorowych chłopaków, jakich miałam okazję spotkać.

Jak na ironię, tamtego dnia napisał do mnie.
Napisał, bym pomogła mu wybrać prezent dla koleżanki. Bym mu poleciła  jakąś książkę o..
zaburzeniach łaknieniach.
Cóż za zbieg okoliczności.
Przegadaliśmy pół wieczoru, oczywiście nie tylko na ten temat.
W szkole tłumaczył mi, skąd taki pomysł na prezent- że interesuje się ona psychologią, kiedyś jej dokuczał, a wie, że ja mam takie książki w domu... Od razu przyznał się, że był głupi, ostro jej dogryzając, że żałuje i że wie, że dziewczyn nie można nazywać grubymi, bo nie wiadomo, dokąd to zaprowadzi....
Dziś w szkole też rozmawialiśmy, śmialiśmy się, żartowaliśmy i było, jak zawsze. A nawet lepiej. To pierwsza prośba z jego str skierowana do mnie od tamtej kłótni. Zapytałam o tą dziewczynę.
Właściwie, to mu niechcący przerwałam, gdy zaczynał zdanie i natychmiast się przybliżył, uśmiechnął, że mam dokończyć. Zaczął się śmiać tylko, patrzył na mnie dziwnym wzrokiem, żartował z tej laski, a ja ciągnęłam dyskretnie temat. Stwierdził, że jest ładna (co w mojej głowie zostało od razu przetransportowane na "chuda"), choć nie rozmawiał z nią za długo. Że nie wie, czy będzie coś z tego więcej, że on ewentualnie nie miałby nic na przeciwko, ale "nie chcę sam nic robić", że to była jednonocna przygoda. I że zaczęła się, jak już mnie nie było.
 Potem dodałam, czy wie, kim ona jest. Odpowiedział, że sąsiadką solenizantki. Ja dodałam, że jej przyjaciółką. I że ją znam.
Z uśmiechów, wrócił do poważnej miny i spytał, skąd i jak dobrze. To odpowiedziałam, że poznałam ją na kilku imprezach. I wrócił do uśmiechu, choć już mniejszego, podejrzliwego.
A potem, jak kiedyś dawniej, siedzieliśmy obok siebie na hiszpańskim, coś tam rozmawialiśmy, taka gadka jak na lekcji. Prócz mej koleżanki, która, gdy do kogokolwiek (!) się odezwałam, ona od razu też. Boże, miałam ochotę zamordować! Ale to tak abstrahując od głównego tematu. Pojechałam z nim do galerii handlowej, w sumie, to sam zaproponował swoje towarzystwo. Powiedział, że umówił się tam ze swoją mamą. Po pewnym czasie, gdy się rozdzieliśmy, spotkałam go z mamą. Cały czas się uśmiechał i potem widziałam, że ona też i patrzyła się na mnie ciepłym wzrokiem, gdy ich minęłam ze znajomą.
Całe to wczorajsze zamieszanie związane z nim, moimi myślami, potem rozmową i dzisiejszym dniem, w sumie spędzonym w dużej mierze z nim, sprawiło, że jakoś mi lepiej. Aż się zdobędę na uśmiech, o: :)

Zapewniam Was, że nie jest dupkiem. Może jest ciotą, nie umie się zebrać/zabrać za kogokolwiek, ale nie jest dupkiem. Kto, jak kto, ale nie on. I to potwierdziłaby każda jego koleżanka.

Co u mnie?
Waga stoi.
A ja już 11 dzień bez jedzenia... jutro przyjeżdża wujostwo z Anglii. Panikuję.
Na hiszpańskim są dwie Anie. Ta druga to Ania. Ja zostałam przechrzczona na "Ana". Cudownie.:)