136. "Mamo, wróć!"

Dziękuję za wszyststkie komentarze:)

Byłyśmy z kumpelami dziś i wczoraj na wsi, no i wiadomo, piłyśmy.. Było całkiem super, tańczyłyśmy, śpiewałyśmy (sąsiedzi nas już chyba wyklęli!) i.. i nawet ja tańczyłam, bo kilogram w dół poszedł i w sumie, czułam się taka... lekka? Nie wiem, jakim cudem, ale udało się, choć, jak teraz patrzę na wideo, które nakręciłyśmy, to się sobie dziwię, jak dopuściłam do takich rzeczy:)
A potem był wieczór "gier psychologicznych"... Zadawałyśmy sobie pytania różne i nie wiem czemu, bo cały czas podkreślałam, że nie chcę, one cały czas pytały mnie!
Ja wiem, że to tylko takie pozory, że mnie wykorzystują i że im na mnie nie zalezy za bardzo, choć zapewniały mnie, że jest inaczej, bla bla bla...
I chyba tylko dlatego, że byłam pod wpływem, wgl odpowiadałam...
Pytały się o najlepsze wspomnienie z Mamą, o najgorsze, ja się pytałam, jak mi dokuczali- nie pamiętam.., rozgrzebywałyśmy pewną sytuację..
Kasia powiedziała mi, że w 1. klasie podstawówki, mieliśmy ułożyć jakiekolwiek zdanie z własnie poznanych liter i je zapisać. Dzieci układały proste zdania, ona sama podobno ułożyła "Ala ma kota".

Ja ułożyłam: "Mamo, wróć"
W wieku 7 lat.

Czy to nie przeznaczenie, że to zdanie idealnie odwzorowuje wszystko, co czuję do Niej...?
Czy to nie przeznaczenie, że ułożyłam go już wtedy, jakby podświadomie zaznaczając wszystko i naznaczając przyszłość, przeszłością?

Kasia powiedziała mi też, że zawsze się zastanawiała- jako małe dziecko- czemu mojej Mamy nigdy nie było w domu i to zawsze było punktem, gdy uważała swoją sytuację za lepszą od mojej, nigdy mi tego nie zazdrościła...

Mojej Mamy faktycznie prawie nigdy nie było- taką miała pracę, musiała wyjeżdżać często do Warszawy... Mieliśmy się tam wgl przeprowadzić, ale chorobą złapała Ją za wcześnie..

Moje najgorsze wspomnienie?
Gdy błagałam Mamę, by nie jechała, na płytkach, przed domem, ślęczałam na kolanach, zapłakana, próbowałam potem niepostrzeżenie wejść z Nią do taksówki, która miała Ją zabrać na dworzec...
Kazała mi, rozłoszczona, zostać w domu i nie płakać.- tego jednak nie powiedziałam już, bo opowiadając to dziewczynom, właściwie nawet nie byłam w stanie wydobyć z mojego gardła "ale pojechała"...

Moje najlepsze wspomnienie?
Gdy miała jechać na delegacje, akurat w moje urodziny, ale Jej odwołali.

Mamo. Wróć...