2. Let's get it started

Długo nic nie pisałam, bo w sumie nie mogłam się zebrać.
CZYTAĆ , SŁUCHAJĄC: Ta piosenka prowokuje u mnie łzy....

Byłam na nartach i było absolutnie cudownie!!

Oto moje wnioski:

1. jedzenie daje ciepło, energię, witaminy. Po tym, jak OKROPNIE zmarzłam pierwszego dnia, jadłam codziennie i regularnie i im wiecej jadłam, tym dłużej i silniej mogłam jeździć. Nie marznąc!

2. Nie tyje się po małej dawce jedzenie- wręcz przeciwnie. Gdy jesz regularnie, organizm przyzwyczaja się do tych regularnych porcji o spala to, co dostarczyłaś wcześniej bo wie, że o takiej a takiej godzinie znów dostanie paliwo.

Oczywiście, że mam myśli, by nie jeść, by ćwiczyć, by się ważyć i mierzyć, by ubierać tylko luźne rzeczy, ale...
ale kiedy, jak nie teraz, ubierać rzeczy przy ciele?
Jedzenie =  życie (nie żyję, by jeść , ale jem by żyć!!) a ja chcę żyć, mam plany, ambicje, cele i marzenia do spełnienia! Śmierć będzie musiała trochę na mnie poczekać.
Ćwiczę codziennie, kardio czy siłowo- i choć z początku są to chorobowe myśli, to potem zmieniają się.

Mam dwa głosy: any i jakiś zdrowy, który umie ją przegadać. Trzymam się go.
Jakie to było życie, na 2 activiach i litrze kaka?! Jakie? Czy ono w ogóle było?
Teraz jadam serek wiejski light, jogurt naturalny, owoce, warzywa (no, ok, nie wszystkie), herbaty pijam słodzone  i soki z owoców- i jest o tyyyle lepiej! Do tego dawka ruchu, rozciągania i czuję, że żyję. Jasne, nie mam sił czasami, czasami mam tętno równe 50 i czuję każde uderzenie serca jakby było trzęsienie ziemi, czasem jest mi lodowato, a obraz wiruje przed oczami- ale własnie przez to chcę wyzdrowieć.


Pani Ania powiedziała, że to dopiero początek "strasznie trudnej" drogi i ja to wiem i widzę. Trudności napotykam na każdym kroku, ale staram się je pokonywać, bo gdzieś tam- w przyszłości- czeka na mnie lepsze, szczęśliwe życia, uśmiechnięta ja z mężem we własnym domku z dziećmi. Nie chcę wracać do życia, w którym chciałam jak najszybciej wrócić do domu, by tylko się zważyć. Nie chcę wracać do życia, gdzie waga była wyznacznikiem dziennych porażek i sukcesów, gdzie tylko ona się liczyła.
SĄ INNE WARTOŚCI!!

I do nich dążę! I trzymajcie za mnie kciuki!
Już się Klaudii przyznałam do anoreksji. Teraz tylko dziewczyny z paczki i rodzina. Ale dam radę. Potrzebuję ich wsparcia, potrzebuję, by wiedzieli. Koniec z kłamaniem, oszukiwaniem.
Koniec z obsesyjnym ważeniem!
Potrzebuję- i nie tylko ja- TAKIEJ wagi:

Przytyłam kilogram. I słyszę, czy przypadkiem nie schudłam. Wymiary wciąż takie same. Najwyraźniej odbudowuję się wewnętrznie. I czuję się lepiej. :)

"Nie jestem za chora, by się leczyć", " nie jestem za chuda" itp- TO KŁAMSTWA CHOROBY!!!

TRZYMAJCIE za mnie kciuki! w następnej notce zamieszczę Kłamstwa, które mówi do Ciebie ed i inny tego typu rzeczy , bo teraz nie mogę ich znaleźć . Kolorowych, Dziubki! ;*

It's never too late!

Demi Lovato mnie bardzo inspiruje. Tak samo Karolina Otwinowska.

Stay Strong nabiera innego znaczenia. Stay Strong and Recover!